Toen hij op de eerste dag van de Dakar 2015 al in de eerste meters muurvast stond in de modder, dacht Vick Versteijnen: ‘Dit gaat lang duren. Hier gaat niet één dag snel voorbij.’ Over een paar uur rijdt Versteijnen langs hetzelfde punt – hopelijk nu zonder vast te staan in wat dan de laatste meters van de Dakar 2015 zijn. “Het is voorbij gevlogen. Ik sta ervan te kijken dat het zo snel is gegaan.”
Nog even bij de les blijven, tot de laatste minuut. Vick Versteijen, Hein Verschuuren en Niels Aarts zeiden het iedere dag tegen elkaar. Ook straks, als ze aan de start staan van de slotetappe, maken ze die afspraak. Het grootste verschil is dat de mannen van team TopTrucks nu een hele Dakar wijzer zijn en een pak ervaring rijker dan twee weken geleden, toen ze als rookies van toeten noch blazen wisten.
Hadden ze toen een etappe gehad als de voorlaatste, dan was het een stuk minder goed gegaan. “We hebben alle drie veel geleerd,” zei Versteijnen aan de vooravond van de slotetappe. “Al die ervaring kwam van pas in de op een na laatste proef, die gemener en lastiger was dan we dachten, met blinde afdraaiende bochten en akelige afstapjes. Ik weet inmiddels precies wat ik moet doen als Hein iets tegen me zegt en ik weet exact hoe de truck reageert. Ook al gaat ‘ie glijden en ook al snijdt de bocht nog scherper aan: gas erop en er doorheen. Het ging geweldig. We zijn Mammoet voorbij gegaan, Schoones voorbij gegaan, een paar jeepjes voorbij gegaan. We hebben niets boven ons kunnen gedaan en we zijn als 28ste gefinisht! Blijkbaar zijn we toch een niveautje hoger terecht gekomen in de afgelopen twee weken.”
Een paar keer kropen de TopTrucks-jongens door het oog van de naald. Op dag 2 stonden ze tot diep in de nacht te scheppen in het feshfesh, op dag 4 vonden ze bijna hun Waterloo in de duinen van Cópiapo. “Toen zijn we letterlijk en figuurlijk langs het randje gelopen,” blikt Versteijnen terug. “In de duinen namen we een verkeerde afslag. We kwamen op een enorme duin uit en zijn er overheen geraakt, wonder boven wonder zonder om te slaan. Daar had een pad moeten liggen, dachten we, maar het liep min of meer dood. Moesten we weer terug, maar langs de averechtse kant. We zeiden tegen elkaar: ‘Straks liggen we hier op de kant, uit de route, dus niemand om ons te helpen.’ Het heeft ook maar een haartje gescheeld. In de duinen hebben we een uurtje geslapen en letterlijk om vijf voor twaalf kwamen we over de finish. We konden even eten, even douchen en toen moesten we weer gaan. In drie dagen tijd hebben we toen vijf uur geslapen. Die dagen heb ik wel wat beren op de weg gezien.”
Toch, toen ze die dagen eenmaal doorgekomen waren, ging het met de dag beter. Wat scheelde was dat de paarse truck zich perfect hield. De auto werd door Versteijnen helemaal opnieuw opgebouwd. “Alles hebben we zelf gemaakt, dus de monteurs kennen ieder boutje. Die mannen hebben zo hard gewerkt. Iedere nacht weer: alles nakijken, alles controleren, alles doorsmeren. Ik heb er geen omkijken naar gehad. Het enige wat we kapot hebben gehad was een turbo. Dat is een kleinigheidje.”
En dus staan Versteijnen, Verschuuren en Aarts over een paar uur op het podium in Buenos Aires, ervan uitgaande dat de laatste 174 kilometer geen problemen meer opleveren. “Desnoods duwen we ‘m naar het podium,” grinnikt Versteijnen. “Maar zover zal het vast niet komen. Mocht het nodig zijn, dan is er vast wel iemand die ons een sleepje wil geven. We hebben aardig van credits opgebouwd de afgelopen weken.”
